De zon achterna

Inleiding

Buiten was het -5° en voor mijn huis stapten Goldie en ik op het zwarte ijs. Verheugd dat Goldie – de trailnaam waaronder ik deze twintigjarige Oostenrijker had leren kennen – een weekendje op bezoek was en ging ik hem voor over de gladde vlakte. Mijn vriend had nog nooit op schaatsen gestaan maar zijn I can do anything-houding en zijn Oostenrijkse bergbloed zorgden ervoor dat hij verbazingwekkend behendig achter mij aan schaatste. Het was heerlijk om na zoveel jaar weer eens op natuurijs te staan. We gleden langs het wuivende riet, onder een wolkenloze lucht en passeerden kinderen die achter een stoel aan stuntelden en een ouder echtpaar dat sierlijk hand in hand over het ijs zwierde. Met elke afzet zong het ijs terwijl er witte scheuren voor ons uit vlogen.

            ‘Ho, Stop!’, riep opeens een buurvrouw vanuit haar slaapkamerraam. ‘Het ijs is daar nog véél te dun!’

            Krak! Het ijs barstte.

            Plons! Voordat ik naar adem kon happen, lag ik al tot mijn nek in het ijskoude water. Pas na een paar seconden had ik door wat er aan de hand was en voelde de kou al snel grip op mijn lijf krijgen. Opschieten, moven, wegwezen, hup, niet nadenken – doen! De adrenaline stroomde onmiddellijk door mijn hele lichaam, ik ging in overlevingsmodus en opende de veiligheidsijspriem die ik op natuurijs altijd om mijn nek draag. Ik wierp mezelf omhoog het ijs op en stak de prikkers in het ijs, dat direct brak onder het gewicht van mijn armen. Ik probeerde het nogmaals en dit keer bleven de ijspriemen zitten en kreeg ik grip. Heel voorzichtig tijgerde ik voorwaarts totdat ik plat op mijn buik vooruitgleed over een dikkere laag ijs. Eenmaal bij een groepje toeschouwers aangekomen, riep iemand: ‘Wegwezen, straks gaan we er allemaal doorheen’. Goldie en de omstanders namen wat meer afstand. Voorzichtig stond ik op, ik trilde op mijn benen. Mijn natte kleren voelden zwaar aan in de gure wind. Ik voelde nog een vage tinteling in mijn gezicht, maar in de rest van mijn lijf had ik niet veel gevoel meer. Hoe lang ik precies in het water had gelegen, kon ik niet inschatten. Opeens zag ik bloed door mijn spijkerbroek komen, ter hoogte van mijn scheenbeen. Naar huis. Nu meteen. De terugtocht duurde gelukkig niet lang en pas toen Goldie en ik eindelijk weer op de kant stonden, voelde ik hoe mijn hart in mijn keel klopte. Mijn drie kinderen Cato, Toni en Tom begonnen te lachen toen ze me zagen. Ze vereeuwigden het moment door mij, nog nadruipend, te filmen met hun mobieltjes.

            ‘Had je maar beter moeten opletten,’ riepen ze. ’Dat zeg je ook altijd tegen ons!’

            Mijn vrouw Herma drukt me een oude jenever in mijn hand.

            ‘Drink op. Dat zal helpen tegen de kou. En dan vlug onder de douche,’ zei ze, met een nauwelijks verborgen glimlach op haar gezicht.

Eenmaal opgewarmd en dik ingepakt in droge kleren, zat ik even later aan tafel. Goldie en ik aten een bord hete groentesoep. We hadden beiden rode wangen van de koude wind.

            ‘’t Was mooi op het ijs, toen we er nog opstonden – Ha! Erg grappig hoe je kids reageerden…’ Goldie was in korte tijd een goede vriend van me geworden, ook al was ik meer dan twee keer zo oud. Anderhalf jaar eerder hadden we elkaar ontmoet in de woestijn op de Pacific Crest Trail, toen we beiden zes maanden door Amerika liepen, van de grens van Mexico tot aan Canada. Ik herkende veel van mezelf in hem en we deelden ons enthousiasme voor de bergen en irrationele, uit de hand lopende avonturen.

            ‘Dude, dit is toch niks, al die kou,’ zei hij tussen twee happen door. ‘Ik ga mijn zomer mooi met anderhalf jaar verlengen, ik ga de TA lopen.’ Met een trotse grijns van oor tot oor keek hij me aan.

            ‘De TA?’ vroeg ik fronsend.

            ‘De Te Araroa, dwars door Nieuw-Zeeland! Ik volg gewoon de zon. Drie zomers achter elkaar. Eerst de zomer thuis, in de Alpen, en dan de zon achterna om Nieuw-Zeeland van noord tot zuid te belopen tijdens de zomer aan de andere kant van de wereld. En als de zomer daar dan klaar is, sluit ik weer aan bij de Europese zomer. Niet gek, toch?’

            Niet gek? Het is briljant! dacht ik bij mezelf en nam nog een hap warme soep. Drie zomers achter elkaar, chasing the sun. Heerlijk. Het zou een antwoord kunnen zijn op de onrust die ik voelde. De gehaaste onrust en stress van mijn carrière in glimmende kantoortorens. In plaats van naar congressen en business summits te gaan, zou ik van de zee naar bergtoppen kunnen lopen, in een oneindige zomer.

Goldie vertrok een paar dagen later om zijn sociale dienstplicht te hervatten in Oostenrijk, waar hij in plaats van in het leger te gaan gedurende twee jaar als ambulancebroeder werkte. Maar het zaadje was geplant, hij had me op een idee gebracht dat ik niet meer uit mijn hoofd kreeg. Ik zag het heel duidelijk voor me. Wat een plaatje, wat een natuur, wat een avontuur. Onbewust had ik op dat moment al besloten om zijn idee te volgen, de droom achterna, Goldie achterna, de zon en het avontuur achterna. Ik zou Nieuw-Zeeland gaan verkennen en de Te Araroa Trail lopen.